Əslində bizim gözəl bir işbirliyimiz ola bilər. Məsəl üçün sən özünü ifadə etməkdə çətinlik çəkirsən. Mən isə sənə baxmaqdan doymaram, ətri gözəlliyi məlahət qadın.
Sən bir az uşaq kimisən. Bir az şıltaq, bir az da kövrək. Amma baxışların yüz ilin tənhalığına toxunur. Bu tənhalıq insanı bitirmir, külə döndərir. Mən külə dönsəm küləyə qarışıb yanına yaxınlaşardım. Bəlkə də sən məni yanında qəbul etməzdin, axı küldən hiss iysi gəlir. Amma unutma, o gülü gözəl qoxladan şey, bəzən dibinə tökülmüş küllər olur. Mənim küllərim o gülə qarışar, ətrafa əlvan rənglər bəxş edər. Eynilə sənin gül qoxan zərif baxışların kimi...
...Səninlə danışmaq istəmirəm, səni dinləmək istəyirəm. Səsini deyil, içindəki sakitliyi. Bəzən bir insanın susqunluğu, kitabxanadakı min kitabdan daha çox danışır. Sənin sükutun da belədir – adamın içinə çökür, bir az həsrət, bir az da istilik buraxır.
Əgər sən yanımda uşaqsansa, mən də sənə nağıl danışan adam olum. Hər gecə bir az da yaxın gəlim, səni qorxudan kölgələri adımlarımla qorxudum. Sən yuxuya dalanda, yuxularının içində yer alım. Amma qəhrəman olmaq iddiam yoxdur – mən sadəcə orda olum. Sənin qoxuna bələnmiş yuxularda səninlə...
Bilirəm, bu dünya tələskəndir. Hər kəs qaçır, heç kim dayanıb baxmır. Amma mən dayandım. Sənə baxdım. Və baxdıqca özümü unutdum. Bəlkə də insan yalnız birinə baxanda unudur özünü – çünki o an varlığını ona verir.
Sən isə bunu bilmirsən. Hiss eləmirsən. Amma bu, heç də vacib deyil. Mən səni sevirəm deyə sən nəyisə etməli deyilsən. Sevgi borc deyil. Sevgi yoxluğunu qoxunla dəyişib sən olmasan da yoxluğuna qovuşmaqdır. Eynilə Mövlanənin dediyi kimi: Gəl, gör, eşqin məni neylədi...
Şərhlər (40)